တစ္ခါက ပညာရွိတစ္ေယာက္စြာ ပင္လယ္ ကမ္းေျခ မွာ လမ္းေလွ်ာက္ အနား ယူ ျပီးေက ဇီ စာရီးေလ့ရွိ ပါေရ။ တစ္ရက္နိန္႔ ပင္လယ္ကမ္းျခီ မွာ လမ္းေလွ်ာက္ယင္း အ၀ီးတနိန္ရာက လူတစ္ ေယာက္ ကနိန္ေရ ပံု သ႑ါန္တစ္ခုကို ၀ေ၀၀၀ါး တီြ႔လိုက္ရပါေရ။ ပညာရွိစြာ ျပံဳးမိဗနာ ယင္းလူ ရွိရာဘက္ကုိ သသြက္ေခ် လမ္း ေလွ်ာက္ ထြက္လာပါေရ။ အနားကို ေရာက္ေတ အခါမွာ ယင္းလူစြာ လူငယ္ တစ္ေယာက္ ျဖစ္ျပီး ေက က နိန္စြာ မဟုတ္မွန္း ေလ့ သိလိုက္ရပါေရ။
လူငယ္စြာ လွည့္ၾကည့္ပနာ”မဂၤလာပါ အခင္၊ၾကယ္ငါးေခ်တိကိုပင္လယ္ထဲပစ္ခ်နိန္စြာပါရာ”လို႔ ျပန္ေျဖလိုက္ ပါေရ။
” ေဟ၊ ဇာျဖစ္လို႔ ၾကယ္ငါးတိကို ပင္လယ္ထဲ ပစ္ခ်နိန္စြာပါေလး”
”နိန္ကေလ့ပူလာပါဗ်ာလ္၊ ျဖားကေလ့က်လာပါဗ်ာလ္။ကၽြန္ေတာ္ရာေအအေကာင္တိကို မပစ္ခ်ေက အားလံုး သီလားလီပါဖို႔ဗ်ာလ္”
”ယင္းပိုင္ဆိုေက ေဒပင္လယ္ကမ္းျခီကမိုင္ရာခ်ီျပီးေကရွည္ပါေရ။ ေသာင္တင္က်န္ခေရ ၾကယ္ငါးတိက ေလ့ ရာေထာင္ခ်ီျပီးေကရွိႏိူင္ပါေရ။ ေအပိုင္တစ္ေကာင္ခ်င္းစီ ပစ္ခ်နိန္လို႔ ဇာထူးပါဖို႔လဲ”
လူငယ္ေခ်က ဂရုတစိုက္နားေထာင္ျပီးေက ၾကယ္ငါးေခ်တစ္ေကာင္ကို ကုန္းေကာက္လုိက္ပါေရ။ လက္ထဲ က ၾကယ္ငါးေခ်ကို အလိပ္လိုက္တက္လာေရ လွိဳင္းတိကိုေက်ာ္ဗ်ာလ္ ပင္လယ္ထဲကို ပစ္ခ်ယင္း ” အားလံုး အတြက္မထူးေကေလ့ ေဒတစ္ေကာင္အတြက္ ထူးလားစြာကေတာ့ ေသခ်ာ ပါေရ အခင္” လို႔ေျပာ လိုက္ ပါ ေရ။
ဘ၀သင္ခန္းစာ ။ ။ လူတစ္ေယာက္ခ်င္းစီစြာ ကိုယ့္ေနရာနန္႔ကိုယ္ အသံုး၀င္ျပီးေက ေဒကမာၻ အတြက္ ထူးျခားခ်က္တစ္ခုစီေတာ့ လုပ္ပီးႏိူင္ကတ္ပါေရ။ ထူးျခားေအာင္ လုပ္မလုပ္က ကၽြန္ေတာ္ ရို႔ ဘား မွာ မူတည္ပါေရ။ အားကိုးရာမ့ဲ ျဖစ္နိန္ေရ လူတစ္ေယက္ကို တတ္ႏိူင္သေလာက္ ကူညီလိုက္စြာနန္႔ ၾကယ္ ငါး ေခ်တစ္ေကာင္ကို ရီထဲကိုပစ္ခ်လိုက္စြာနန္႔ အတူတူပါရာ။ ရလားေရ အသက္ရွင္မွဳက တန္ဖိုး ျဖတ္လို႔ မရႏိုင္ပါ။ ကိုယ့္နားမွာ ေသာင္တင္နိန္ေရ ၾကယ္ငါးေခ်တိကို တီြ႔ေက ျပန္ပစ္ခ်ကတ္ဖို႔ မမိန္႔ပါေက့ သူငယ္ ခ်င္းရို႔…။
KWKhaing (AMP)
No comments:
Post a Comment